Μεγάλα Και Ευχάριστα Χρώματα Είμαι Γκέι Αν Αγαπώ Τον Φίλο Μου Από Αυτό Το Στρατόπεδο

Τζούλια είμαι ομοφυλόφιλος αν αγαπώ τον φίλο μου Roberts έπαιξε μια κυρία της ευχαρίστησης, περίφημα, σε Pretty Woman. Το ίδιο έκανε και η Jodie Foster στο Taxi Driver, η Jane Fonda indium Klute, η Anna Karina στο Vivre Sturmarbeiteilung vie, η Greta Garbo στην Anna Christie και η Charlize Theron, η οποία κέρδισε το Βραβείο Ακαδημίας Νοσηλευτικής για το Monster. Αυτή η πικάντικη και γενναιόδωρα εικονογραφημένη σκέψη διερευνά τον χαρακτηρισμό των γυναικείων χαρακτήρων cocotte και της πορνείας στον κινηματογράφο της γης, από τη σιωπηλή γεωλογική εποχή μέχρι τη βιομηχανία υποταγής., Από το δίκαιο φύλο με τον έλεγχο της μοίρας της στη γυναίκα που η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας δεν μπορεί να υποφέρει από τον νταβατζή της, ο Ράσελ Κάμπελ δείχνει τις διαφορετικές αναπαραστάσεις των ιερόδουλων στην ταινία. Οι χαρακτηρισμένες γυναίκες ταξινομούν δεκαπέντε επαναλαμβανόμενους τύπους χαρακτήρων και τρεις πράσινες αφηγήσεις, πολλοί από αυτούς με τις ρίζες τους στο αρσενικό πρόσωπο φαντασιώνονται., Η â€ œHappy πόρνη,†"για παράδειγμα, είναι το ελεύθερο δίκαιο φύλο του οποίου μόνο αν ο προορισμός είναι να δώσει στο αρσενικό μεγάλη ευχαρίστηση καθώς λαμβάνει, κομμάτι του †œAvenger,â € œ" βιταμίνη Α εφιάλτης του πόρου του αρσενικού προσώπου, αντιπροσωπεύει τη μάστιγα των γυναικών που λαμβάνουν αποπληρωμή για όλη την υποταγή που έχουν υποστεί στους άνδρες των ανδρών., Το “Love Ιστορία,” ένα πράσινο αφήγηση, αντιπροσωπεύει το bawd ως ηρωίδα και αντι-ηρωίδα, ενώ “Condemned να Death” επιτρέπει εργατικού δυναμικού, για να βεβαιώσει, ίνδιο φαντασία μόνο, την εχθρότητα προς τις γυναίκες από βίαιο θάνατο για φόνο η αχαλίνωτη κυρία χαρά Σε Αναπληρωτής στη Νοσηλευτική εργασία της φυσικής βίας. Η εικόνα του δίκαιου φύλου, του οποίου η προσωποποίηση είναι μια τιμή, έχει γοητεύσει και ενθουσιάσει τους κινηματογραφιστές και τους κινηματογραφιστές από την αρχή του κινηματογράφου, αλλά ο τρόπος εκπροσώπησης ήταν πολύ συγκρουόμενος και έντονα αμφισβητούμενος., Ο Campbell διερευνά το μεσαίο και φανταχτερό παρελθόν τόσο της αντιδραστικής σκέψης όσο και των φεμινιστικών προκλήσεων στον κανόνα, αποδεικνύοντας πώς η ίδια η κινηματογραφική βιομηχανία διαχωρίζεται από συναρπαστικές αντιφάσεις.